เมื่อเร็ว ๆ นี้ ในคำพยากรณ์โบราณ ตอนที่ 93 โชว์ให้เห็นข่าวหนังสือพิมพ์นี้ เกี่ยวกับอาจารย์ ตั้งแต่ปี 2004 และได้พูดถึงอาจารย์ : “ผู้ใจบุญ สนุกกับการชอปปิ้งในแคนาดา”
(อาจารย์คะ เราขอถามคำถาม สักสองสามข้อได้ไหมคะ?) ได้ซิ ๆ ( ไม่นานนี้ ในคำพยากรณ์โบราณ ตอนที่ 93 ได้แสดงบทความในหนังสือพิมพ์ เกี่ยวกับอาจารย์ค่ะ เป็นในปี 2004 ที่พูดถึงอาจารย์ค่ะ “ผู้มีจิตเมตตา ชอปปิ้งกระหน่ำในแคนาดา” นี่เป็นพาดหัวค่ะ และเริ่มเรื่องด้วย: “เธอโอบกอดดูแลผู้คน ในเมืองเป็นร้อย เมื่อคืนวันศุกร์ และนี่ไม่ใช่ครั้งแรก” อ่านแล้วน่าสนใจ และประทับใจมากค่ะ เราได้ฟังจาก ผู้ช่วยอาจารย์คนหนึ่ง ในตอนนั้นว่า ไม่เพียงแต่ หนังสือพิมพ์ แม้แต่โทรทัศน์ ก็ออกข่าว ของอาจารย์ทุกวันระยะหนึ่ง ฉันอยากถามว่า อาจารย์จะกรุณาเล่าเพิ่มเติมถึง ถึงเรื่องที่เกิดในช่วงนั้น ได้ไหมคะ ) ช่วงนั้นน่าสนใจมาก ฉันได้พบคนดี ๆ ฉันว่ามีคนดี อยู่ทั่วไปทุกแห่ง เพียงแต่พวกเขาไม่แสดงตัว และคุณก็ไม่เห็นพวกเขา แต่มีพวกเขาอยู่ทั่วไป
ฉันพบคนขับรถแท็กซี่ที่ดีคนหนึ่ง เขาช่วยฉันนำถุงของขวัญ ไปแจกทั่วในเมือง เพราะเขาอาศัยอยู่บริเวณนั้น เขาเป็นมุสลิม (โอ วาว) และดูเหมือนเป็น คนอาหรับ ไม่ใช่คนแคนาดา ฉันคิดว่าเป็นคนต่างด้าว (ค่ะ อาจารย์) และเขารู้ที่ ฉันขอคนขับแท็กซี่ให้ช่วย เพราะฉันไม่รู้จักเมืองนี้ แท็กซี่จึงนำทาง และเราก็ตามเขาไป ไปย่านที่ยากจน (ค่ะอาจารย์) และเขาก็ช่วยฉัน แจกถุงตามบ้านต่าง ๆ ถุงแล้วถุงเล่า ฉันช่วยเขา กดกระดิ่ง แล้วเราก็วิ่งหนีออกมา เป็นทีมเวิร์คที่เยี่ยมใช่ไหม? เขาดีมาก ดีมาก เขาทำอย่างมีความสุข (วาว) และเขาบอกว่าชาวมุสลิม ทำแบบนี้ในช่วงรอมาฎอน ฉันพูดว่า “ใช่ ฉันรู้” เขาถามฉันว่า ฉันเป็นมุสลิมหรือเปล่า ฉันบอกว่า “ใช่ ฉันเป็นมุสลิม ฉันเป็นมุสลิม ฉันเป็นคาทอลิก ฉันเป็นพุทธ ฉันเป็นฮินดู ฉันเป็นซิกข์ และฉันเป็นเชน ฉันเป็นหมด ศาสนาที่ดีทั้งหลาย ฉันเชื่อทุกศาสนา” เขาก็หัวเราะ ต่อมาเขาเชิญฉันเป็นการเฉพาะ เขาอ้อนวอน ให้ฉันมาบ้านของเขา และ ภรรยาของเขาก็ชงชาให้ฉัน ฉันจำได้ว่าเป็นเสจ ใบเสจ (วาว) พวกเขาตากแห้ง และชงเป็นชา ฉันไม่เคยดื่นชา รสชาติดีแบบนี้มาก่อน ฉันไม่เคยรู้ว่า เสจสามารถชงเป็นชาได้ (ค่ะ) เมื่อฉันกลับมาที่ยุโรป ฉันลอง ซื้อชาเสจที่เป็นถุง และลองชงดู แต่รสชาติไม่ดีเหมือนครั้งนั้น ฉันอาจไม่รู้วิธี หรือจำนวนที่ต้องใช้ และอาจเป็นเพราะสตรีชาวมุสลิมผู้นี้ ที่เป็นคนชง ด้วยความรักจากใจ (ค่ะ) เพราะสามีของเธอ เล่าสิ่งที่ฉันทำ ให้เธอฟัง เธอรู้สึกเคารพนับถือฉันมาก และเชิญให้ฉันกินคุ๊กกี้ และฉันถามให้แน่ใจว่า มีไข่หรือเปล่า ดังนั้น ฉันไม่ได้กิน เธอจึงนำบางอย่าง ที่ไม่มีไข่มาให้ ฉันลืมไปแล้วว่าคืออะไร (วาว)
ต่อมา เพราะการแจกครั้งนี้ ฉันใช้เงินสดจนหมด และได้ยืมบางส่วน จากพี่ชาย และพี่สาวของคุณ ในแคนาดา ในตอนนั้น แต่ฉันได้คืนไปแล้ว ฉันคิดว่าประมาณ 60,000 เหรียญสหรัฐฯ (โวว) ฉันขอให้นักบัญชี โอนคืนไปให้พวกเขา เพราะเหตุนี้ เมื่อฉันเช่าเครื่องบินส่วนตัว กลับยุโรป ฉันจึงไม่มีเงินพอ ฉันติดหนี้ นักบินพวกนั้น พวกเขาดีมาก ให้ฉันบินก่อน ฉันพูดว่า “ฉันจะจ่ายให้คุณ ทันทีที่ถึงพื้นดิน คนของฉัน จะมารับฉัน ฉันจะมีเงินสด ให้คุณ” พวกเขาเชื่อใจฉัน และยอมให้ฉันขึ้น ฉันต้องเช่าเพราะฉันมีสุนัข ฉันต้องเดินทางอย่างเร็ว เพราะมีบางสิ่งเกิดขึ้น ที่อาจไม่ดีนัก กับฉัน (โอ) บางคน ค้ายาหรืออื่น ๆ พวกเขาจะตรวจหา เหตุการณ์แบบนี้ และแม้ว่า ฉันไม่เกี่ยวข้อง แต่ฉันรีบหนีมา (ค่ะ อาจารย์) ฉันรีบหนีออกมา เพราะพวกเขาถามฉันว่า “คุณเกี่ยวข้อง กับเรื่องนั้นหรือเปล่า?” คนที่รู้จักฉัน ฉันพูดว่า “ไม่! ไม่แน่นอน ฉันไม่รู้เรื่องเหล่านี้” ฉันจึงต้องรีบหนีมา ก่อนที่ฉันจะเกิดปัญหา (ค่ะ อาจารย์) อันตรายแอบอยู่ทุกที่ ทุกเวลา สำหรับฉัน คุณไม่มีทางรู้เลย (ค่ะ อาจารย์) ทนายของฉันเอง ที่ถามแบบนั้น (วาว) เป็นทนายที่พึ่งรู้จักกัน อาจเป็นเพราะ ฉันอยู่ที่แคนาดา ฉันชอบแคนาดา ฉันชอบผู้คนที่นั่น พวกเขารักความสงบ มีเมตตา ไม่ใช่พวกชอบสงคราม (ค่ะ อาจารย์) พวกเขาไม่ก้าวร้าว เขาดูสงบ ทนายของฉัน ควรที่ต้องช่วยฉัน แต่พอเขาอ่าน บางอย่างในหนังสือพิมพ์ เขาบอกฉันว่า... คนเอเชียบางคนทำแบบนั้น ปลูกพืชบางอย่าง ที่มีใบสีเขียว ไว้กิน หรือสูบ (กัญชา) อา! ไม่ใช่โคเคน เท่าที่ฉันจำได้ กัญชา (ค่ะ อาจารย์) พวกเขาเล่าให้ฟังว่า บางคนปลูกไว้ที่บ้าน (โอ) เอาไว้ขาย “คุณเกี่ยวข้อง กับเรื่องแบบนั้นหรือเปล่า?” ฉันตอบว่า “ไม่! ไม่ ไม่แน่นอน ฉันเป็นวีแกน ฉันไม่ทำแบบนั้น ฉันไม่เสพยา ไม่สูบบุหรี่ ไม่ทำอะไร ที่เป็นอันตรายต่อคนอื่น” แต่ก็ ยังถามฉันแบบนั้น! ฉันจึงรีบหนี นั่นคือทำไม ฉันไม่อยากอยู่ที่นั่น และต้องไปแก้ข้อกล่าวหา ฉันกลัวว่า ฉันไม่สามารถแก้ข้อกล่าวหาได้ แม้ว่าฉันไม่ได้ทำผิดอะไร โอ น่ากลัวมาก ฉันจึงรีบหนี ฉันรีบเช่าเครื่องบินอย่างเร็วที่สุด เท่าที่ทำได้ เครื่องเล็ก ๆ เขาบินจากเกาะหนึ่ง ไปอีกเกาะหนึ่ง ใช้เวลา 24 ชม. เพื่อมาถึงยุโรป (วาว) และสุนัขที่น่าสงสารของฉัน ฯลฯ ฯลฯ อย่างไรก็ตาม มันโอเค มันดี อย่างน้อยเราถึงอย่างปลอดภัย มีหลายเรื่อง ที่ฉันบอกพวกคุณอีกไม่ได้ (ค่ะ อาจารย์)
คนดี ๆ มีอยู่ทั่วไป แต่มันอันตรายด้วย ฉันพึ่งนึกได้ว่า ฉันหละหลวมมาก ฉันไปทุกที่ เพื่อไปบริจาค ฉันไม่คิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ แต่สำหรับคนอื่น ๆ พวกเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ เพราะไม่เคยมีเรื่องแบบนี้มาก่อน เช่น ที่หน่วยช่วยเหลือสังคม ฉันบริจาค 8,000 เหรียญสหรัฐฯ ฉันเห็นว่าไม่มาก แต่พวกเขาคิดว่ามันมาก นอกเหนือจาก เสื้อผ้า สิ่งของ ของขวัญ ช็อกโกแลต เหล่านั้น มันจึงกลายเป็นเรื่องดัง และตำรวจ ยังตรวจสอบฉัน ว่าฉันขโมยอะไรมา หรือเปล่า (โอ) ต่อมาพวกเขาจึงพบว่า ฉันซื้อมาจากตลาด ไม่ใช่ตลาด ที่เขียนในหนังสือพิมพ์ เพราะฉันคิดว่า หนังสือพิมพ์ฉบับสองฉบับ เขียนถึงเรื่องนี้ด้วย ฉันไม่รู้พวกนั้น รู้แต่ว่า หนังสือพิมพ์ฉบับนี้ จับฉันได้คาหนังคาเขา ฉันจะเล่าให้ฟังทีหลัง (โอเคค่ะ) ฉันจำได้ว่า ฉันเล่าให้พวกคุณฟังแล้ว แต่ทำไมคุณจึงถามอีก? แต่ฉันไม่ได้เล่ารายละเอียดบางอย่าง หากฉันเล่าไปแล้ว ก็ทำเป็น ไม่เคยฟังแล้วกัน แล้วหัวเราะด้วย ฉันจะได้อยากเล่า ให้คุณฟังต่อ ( เราอยากทราบอีกค่ะ อาจารย์! ) มีเรื่องมากมาย ฉันไม่รู้ว่า ฉันเล่าตามลำดับหรือเปล่า
ตำรวจตรวจดูเรื่องของฉัน และพบว่า บัตรเครดิตเป็นของจริง เป็นชื่อของฉัน มิฉะนั้น คงไม่มีใครรู้ชื่อของฉัน แต่เขาก็เก็บเงียบไว้ เพราะรู้ว่า ฉันไม่ต้องการเปิดเผย เมื่อฉัน ไปที่สถานีดับเพลิง เขาก็ถามชื่อของฉัน เพื่อที่จะได้ขอบคุณ ฉันบอกว่า “ไม่เป็นไร ไม่จำเป็น พระเจ้าทรงประทานมา ไม่ใช่ฉัน(ค่ะ) ฉันเป็นเพียงพนักงานไปรษณีย์” ฉันพูดว่า “มีบ้างไหม ที่ชื่อของ พนักงานไปรษณีย์ พิมพ์ไปกับชื่อผู้รับ ? ฉันเป็นพนักงานไปรษณีย์ ไปรษณีย์หญิง คนส่งของ” พวกเขาต่างยิ้ม และยอม แต่ต่อมา เขาคงสงสัย ต้องการรู้เรื่องของฉัน พวกตำรวจนั่น เพราะมันมากมาย ฉันไม่ระมัดระวังเลย บางทีเป็นแบบนั้น เกิดขึ้นแบบนี้หลายครั้ง แต่ฉันลืมไปเสมอ เมื่อฉันเห็นว่า ฉันต้องทำอะไร ฉันก็ลืมทุกอย่างหมด ลืมตัวเอง และฉันใช้การ์ดจนเต็ม ไม่เหลือพอ ที่จะจ่ายค่าเครื่องบิน ฉันขอยืมจากคนอื่น แต่พวกเขาก็ไม่มี ฉันต้องรีบไป ฉันไม่สามารถขอยืมจากคนอื่น ๆ หรือลูกศิษย์ของฉันได้ ฉันไม่มีเวลา (ค่ะ) ฉันจึงเช่าเครื่องบิน และมันมาถึงเกือบทันที ฉันต้องเก็บของ รวมทั้งของสุนัขต่าง ๆ ฉันคิดว่า มีพี่ชายสองสามคน มากับฉัน และเครดิตเขาแย่มาก 2,000 หรือ 500 ไม่เป็นไร อย่างน้อย พวกเขามีชื่อ และพาสปอร์ต ดังนั้นพวกเขาจึงไว้ใจฉัน ฉันพูดว่า “ฉันมีเงินค่ะ ท่าน” อาจเป็นเพราะพวกเขารู้ว่า ฉันคือสตรีที่บริจาคสิ่งของ (ค่ะ) เพราะสุภาพสตรีที่ดูเหมือนคนจีน ผมสีบลอนด์ พวกเขาไม่เห็นผมยาวสีบลอนด์ แบบนี้ (บ่อย) มากนัก
แม้ว่าหนังสือพิมพ์ อ้อนวอนขอถ่ายรูปฉัน ฉันพูดว่า “โอเค โอเค คุณถ่ายด้านหลังได้ จะได้เป็นสิ่งน่าเชื่อถือให้คุณ สำหรับหนังสือพิมพ์ของคุณ” พวกเขาจึงถ่ายรูปฉัน แค่เฉพาะด้านหลังเท่านั้น พวกเขาเคารพสิ่งที่ฉันขอ แต่ถึงกระนั้น เช้าวันต่อมา ฉันไปอีกร้านหนึ่ง เพื่อซื้อเสื้อผ้าอีก เพราะที่หน่วยช่วยเหลือสังคมนั้น บอกว่า ผู้ชายบางคนตัวใหญ่ และสูงมาก ชายไร้บ้านตัวสูงมาก ไม่มีเสื้อผ้าที่พอดี ฉันต้องไปร้านพิเศษ เขาบอกสถานที่ให้ฉัน ฉันไปที่นั่นเพื่อซื้อ กางเกงที่ยาวพิเศษ เสื้อแจ็คแก็ตที่ใหญ่ยาวให้พวกเขา มีคนหรือสองคนที่นั่น พูดว่า “โอ ท่านคือ ผู้หญิงคนนั้นที่บริจาคของ ในหนังสือพิมพ์ และทีวีนั่นเอง!” ฉันถามว่า “คุณทราบได้อย่างไรล่ะ?” พวกเขาตอบว่า “เราเห็นรูปของคุณ” ฉันพูดว่า “รูปมีเพียงด้านหลังนะ” “ใช่ แต่เราจำคุณได้” ฉันเดาว่า เป็นเพราะฉันซื้อ เสื้อผ้าขนาดพิเศษ ฉันเป็นผู้หญิงเอเซีย ทำไมฉันจึงซื้อ ขนาดใหญ่มากมาก ๆ ขนาดนั้น? ให้ใครล่ะ ? มีแต่ชาวแคนาดาเท่านั้น อย่างไรก็ดี พวกเขาพูดว่า “ขอบคุณ ท่านกรุณามาก เป็นคนดีมาก” ฉันพูดว่า “ใช่แล้ว พระเจ้าทรงกรุณากับฉันมาก ฉันเพียงพยายามช่วยพระเจ้า แบ่งปันความรักของพระองค์บนโลก”
แล้วฉันก็รีบออกมาอย่างเร็ว ก่อนที่พวกเขา จะโทรฯหาหนังสือพิมพ์อีก เพราะแบบนี้ ฉันถึงโดนจับได้ ฉันคิดว่านี่เป็นครั้งที่สาม หรือครั้งที่สี่ แล้วฉันก็โดนจับได้อีก ครั้งอื่น พวกเขาไม่มีโอกาส บอกใครทัน ฉันวิ่งหนีเร็วมาก วันนั้น ฉันกำลังซื้อของ ของเล่น สิ่งของสำหรับเด็ก มันใช้เวลานานพิเศษ เพราะฉันต้องสั่งของแบบเฉพาะ ให้เด็กคนหนึ่ง ที่ชอบจะได้รับของเล่น ที่พิเศษจริง ๆ (โอ!) พวกเขาบอกฉันว่า ฉันต้องสั่ง และมันใช้เวลาบ้าง มีคน ๆ หนึ่งมาออกมา และขอให้ฉัน กรอกฟอร์ม ฉันจึงให้พี่ชายกรอกฟอร์มแทน ฉันไม่ต้องการกรอกในชื่อของฉัน ฉันไม่อยาก ดังนั้น มันก็โอเค แต่ฉันยังเป็นคนจ่าย ตอนนั้น ฉันมีเงินสดอยู่บ้าง ฉันจ่ายบางส่วนด้วยบัตรเครดิต บัตรเครดิตของฉัน คุณไม่สามารถถอนเงินจำนวนมาก ในวันเดียวได้ ฉันจึงต้องจ่าย ด้วยบัตรเครดิต ฉันไม่ต้องการทำแบบนี้ (โอ) แต่บัตรเครดิตของฉัน วงเงินไม่พอจ่าย สิ่งที่ฉันต้องซื้อทุกวัน ฉันมีบ้าง แต่ไม่พอ
ขณะฉันจองเครื่องบิน ฉันก็ไม่สามารถให้ ลูกศิษย์ในแคนาดาคนไหนรู้ได้เลย ฉันต้องรีบไป (ค่ะ) ฉันไม่ต้องการให้ใครระแคะระคาย ฉันต้องรีบไปให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ ด้วยเครื่องบินเล็กที่สุดนึ้ มันสะเทือนมาก ๆ และท้องของฉันขึ้นไปถึง หัวใจของฉัน (โอ) และสุนัขของฉัน ตกลงมาจากที่สูง ลงมาบนพื้น โชคดี เธอไม่ได้เจ็บอะไร (โอ) เราใส่เธอในกรง ก็ยังตกมาแบบนั้น และฉันด้วย ขอบคุณพระเจ้า (ค่ะ) เพราะเครื่องบิน ไม่มีที่ด้านหลัง พวกเขานั่งรวมกับฉัน แต่อยู่ในกรง เราไม่มีที่พอ เราจึงซ้อนกรงพวกเขา สูงขึ้นไป แต่เพราะมันสะเทือนมาก อากาศไม่ดีในช่วงฤดูหนาว เดือนอะไรนะ เมษายนหรือเปล่า? (บทความนี้ เดือนมกราคมค่ะ) โอ ไม่แปลกใจเลย ใช่แล้ว (ฤดูหนาว ใช่แล้วค่ะ) มันยังเป็นหน้าหนาว และหนาวมาก อากาศแปรปรวนมาก โชคดีที่พวกเขารับเรา ฉันคิดว่า เราคงหาเครื่องบินไม่ได้ ในสภาพอากาศแบบนี้ บางทีพวกเขาคง มีจำเป็น หรืออื่น ๆ พวกเขาจึงรับเราแม้ว่า เราต้องติดเงินไว้ก่อน เราไม่มีเงิน ฉันทำโน่นทำนี่ตลอด ใช้เงินหมด ฉันไม่คิดว่าฉันต้องเก็บไว้ใช้อีก ฉันจ่ายไปหมด จนจ่ายไม่ได้อีก บัตรเต็ม และเงินสดก็หมดด้วย
(ท่านอาจารย์ บทความนี้กล่าวว่า ท่านทำให้ชั้นที่ร้านว่าง และท่านก็ใส่ ของเล่นเต็มรถบรรทุก สำหรับแผนกดับเพลิง ) ใช่แล้ว นั่นเป็นวันที่แตกต่าง ของเล่นสำหรับแผนกดับเพลิง เป็นอีกวันหนึ่งก่อนหน้า และในวันนั้นหนังสือพิมพ์ ไม่ได้เห็นฉัน วันนั้นฉันยังคงซื้อ และ ใช้เวลาในร้าน เพราะคำสั่งพิเศษ แล้วผู้ชายคนหนึ่ง นอกร้าน หรือในร้านเห็นฉัน ฉันไม่รู้ว่าเขามาจากไหน เมื่อนักข่าวมา ฉันเห็นเขา ฉันไม่รู้ว่าเธอเป็นนักข่าว ฉันเห็นเธอนำเงิน 20 เหรียญ และมอบให้เขา แล้วเธอก็ไปหาฉัน ทันทีและถามฉัน เรื่องนี้และเรื่องนั้น และบอกว่า เธอเป็นนักข่าว หนังสือพิมพ์อะไรและอะไรนั่น และต้องการสัมภาษณ์ฉัน ฉันพูดว่า “ไม่มีอะไรที่จะพูดมาก คุณรู้ว่าฉันกำลังทำอะไร แล้ว ใช่มั้ย ?” เธอพูดว่า “ใช่ คุณกำลังซื้อของ ให้คน ใช่มั้ย ?” ฉันพูดว่า “ใช่ ดังนั้น ไม่จำเป็นต้อง สัมภาษณ์อีกต่อไปใช่มั้ย? ลาก่อน ฉันมีงานต้องทำ” เธอพูดว่า “ไม่ กรุณา กรุณา ให้ฉันติดตามท่านซักพัก” และทั้งหมดนั้น ฉันพูดว่า “ได้ แต่ไม่มีรูป และไม่มีชื่อ” และเธอก็อ้อนวอน จนกระทั่งฉันบอกชื่อเธอ แล้วเธอก็เห็นโทรศัพท์ของฉัน และเธอก็พูดว่า “ท่านมี เงินมากพอที่จะให้และ ท่านใช้โทรศัพท์ที่ล้าสมัย” ไม่ใช่ไอโฟน มันเป็นโทรศัพท์ที่เล็กมากเมื่อก่อน โทรศัพท์ที่ล้าสมัย และพร้อมสายเทปอยู่บนนั้น ดังนั้นฉันจึงพูดว่า “โอ้สุนัขของฉัน เขากินมัน” ฉันพูดว่า “ฉันโชคดี ที่ได้มันคืนทันเวลา มิฉะนั้น มันจะหายไป” แต่เขาก็ทำน้ำลายไหลเปียก แล้วมันก็ใช้เวลาพอสมควร เพื่อทำให้แบตเตอรี่แห้ง เพื่อที่จะใช้มันอีกครั้ง แบตเตอรี่หรือซิม ฉันจำไม่ได้ จากนั้นฉันก็พันเทปมัน ฉันพูดว่า “มันยังใช้งานได้!” ไม่มีปัญหา! และเธอมองมาที่ฉันและ เธอส่ายหัวนิดหน่อย บางทีเธออาจจะคิดว่า “สุภาพสตรีคนนี้ ฉันก็ไม่รู้ เธอมาจากดาวเคราะห์ดวงไหน เธอต้องเป็นคนประหลาด" (โอ้ไม่) แล้วในวันนั้นเธอก็พบฉัน เพราะมีคนรายงาน เพราะฉันใช้เวลานานเกินไป ในร้านค้านั้น มีหลายอย่างให้ซื้อ (ค่ะ) ซื้อของเล่น แล้วของเล่นเพิ่มมากขึ้น และรถบรรทุกของเล่นก็ไปแล้ว แล้วซื้อของเล่นเพิ่ม แล้วเสื้อผ้าเพิ่มขึ้น นั่นเป็นเหตุผลที่เธอเฝ้าตามฉัน เรามีรถยนต์สอง สามคัน (ค่ะ) ดังนั้นวันนั้น เราไม่มีรถบรรทุก เราไม่สามารถเช่ารถบรรทุกได้ และเราก็ไม่คิดว่า พวกเราจะซื้อเยอะ เรานำรถเอสยูวีมา และวางไว้ด้านหน้าและด้านหลัง และฉันก็เลยเบียดกัน ระหว่างของขวัญ ระหว่างถุงด้วย ที่เบาะหลัง เพียงแค่เบียดกับถุงด้วย เหมือนถุงลมนิรภัย ใช่ นั่นปลอดภัย ในกรณีที่รถยนต์ มีปัญหา ฉันไม่เคยมีปัญหาใด ๆ เลย ถุงทั้งหมดอยู่รอบตัวฉัน
